Çekirdek ailemiz

İşte annem, babam ve ben :) Doğumumdan 15 gün önce çekilen fotoğrafta bizimkiler başlarına neler geleceğinden habersizce poz vermişler.. Canlarım benim, ne kadar da masumlar değil mi?

Annem yazmış...

Annem ben doğduktan sonra kendi defterine bakın neler yazmış...
"11.10.2011 İstanbul
Sevgili kızım,
En son 3 ay önce karalamışım satırları. 2 ay kaldığını düşündüğüm doğumundan bahsederek son vermişim yazdıklarıma.Nereden bilebilirdim ki senin sabırsızlıkla dünyaya gelmeyi istediğini.. Evet, son yazımdan 1,5 ay sonra geldin dünyaya. 21.08.2011 tarihi artık o kadar önemli ki bizim için.Endişe ve mutluluğun karıştığı o pazar gününde aldım seni kucağıma. O kadar küçüktün ki..Kıyamadım tutmaya seni, korktum.. Sonra benim kızım olduğuna inanamayarak baktım sana. Evet benimdin.. Bizim parçamızdın sen. Garip ama bir o kadar da anlatılamaz bir duygu sana sahip olmak.Sana bakmak, seni koklamak, yüzünde oluşan küçücük bir tebessüm ile dünyayı unutmak, ağladığında hemen koynuma almak istemek...Anne olmak böyle bir şeymiş demek ki..Demek ki insan bazı şeyleri yaşayarak, deneyimleyerek öğreniyormuş.
İşte 7.haftadayız miniğim..Küçük ellerini tutarken, henüz tam uzamamış açlarını okşarken,yeni yeni çıkan kirpiklerine hayranlıkla bakarken ve o güzel yüzüne dokunurken Allah'a şükrediyorum.Bu güzel duyguyu tatmayı bana nasip ettiği için...
Canım kızım benim,
Ben yine yazacağım söz.Çok ara vermeyeceğim bu sefer.İleride bir gün beraber kaleme alacağımız satırları hayal ederek bitiriyorum bugünkü yazımı..
Seni öyle çok seviyorum ki...
ANNEN "

Nerden başlasam, nasıl anlatsam?

Eveeet nerden başlasam ki anlatmaya.. Annemle babamın üniversite yıllarına dayanan aşklarının mucizesi olmamdan mı, annemin karnındayken ne kadar mutlu olsam da biran önce annemi ve babamı daha yakından görmek için sabırsızlanmamdan mı?
Annem ve babam, annemin hamile olduğunu ilk öğrendiklerinde ne yapacaklarını şaşırmışlar. O kadar heyecanlanmışlar ki, annem ayakta babam ise koltukta kalakalmış.Bir süre birbirlerine  hareketsiz öylece bakmışlar.
Sonra doktor amcamla tanışmaya başladım. Belirli aralıklarla annem ve babam beni görebilmek için doktor amcanın yanına gidiyorlardı. Doktor amcam benim kalp atışımı ilk dinlettiğinde annem kendi kalbi atıyor zannetmiş.Kız olacağımı öğreninceki hallerini ise hiç sormayın. Babam anlayana kadar doktor amcayı epey uğraştırdı :)
9 ay nasıl geçecek diye düşünürlerken, 8.ayımda yine doktor amcayla buluşmaya gittik.Doktor amcam sabırsız olduğumu hemen anladı ve o gün hastanede kaldık.
Sonraki gün ise ben yine uslu durmayınca olanlar oldu. Annem ve babam yine şaşkınlık içerisinde ameliyathanede buldular kendilerini.Veee beklenen son..